تفکری بر زندگی

بسم الله الرحمن الرحیم

ر

روزی که خداوند حضرت آدم (ع) را به خاطر لحظه ای غفلتش بر روی زمین فرستاد او بود که به آدم آموخت که چگونه از غفلت

خود توبه کند . خداوند به انسان کلمات استغفار  و توبه کردن و بازگشت به سوی حق را آموخت . خداوند بود که به آدم قوانین

زمین را آموخت تا بتواند بروی آن زندگی کند .

یعنی انسان با این همه ادعا حتی توبه کردن هم بلد نبود . بلد نبود که چگونه باید روی زمین قدم بگذارد٬

غذای خود را پیدا کند و حتی خود را بپوشاند ٬ همه اینها را خداوند به او آموخت .

تمام قوانین صحیح زندگی را خداوند باید به انسان بیاموزد چون خود او آنها را قرار داده و کسی غیر از او هم به قوانین آشنایی

ندارد .

دستورات صحیح زندگی از جانب خداوند برای انسان بصورت کامل فرستاده شده است تا بوسیله این دستورات و قوانین حرکت

کند و به سوی جایگاه اصلی خود برود. منتها خداوند هدیه ای برای انسان در وجودش قرار داده به نام نفس ٬

که وسیله ای است هم برای صعود و هم سقوط او .

این نفس باید تربیت بشود بوسیله همان آموزه هایی که خداوند برای انسان فرستاده است .

نفس همانند اسب چموشی است که سوار باید قبل از سوار شدن بر آن این اسب را تربیت کند تا بتواند به مقصد برسد

وگرنه انسان را به زمین می زند .

دستورات الهی یعنی همان راه و روش زندگی کردن یعنی شریعت .

شریعت الهی برخواسته از باطن و حقیقت عالم هست . هم ظاهر و هم باطن شریعت هدفدار است و میل به آرامش و برخواسته از حقیقت وجودی خداوند است.

اما شریعت غیرالهی برخواسته از نفسانیت انسان دارد . هر قانونی که انسان وضع می کند ریشه ای در امیال و خواسته هایش دارد . هدفش برطرف کردن نیازها و امیال نفسانی است گرچه در ظاهر این چنین نباشد ولی از باطن حقیقت دور است و میل به کثرت و چندگانگی و اضطراب و افسردگی دارد  چون بریده از حقیقت است . حقیقتی که خداوند به آن معنا می دهد.

این دستورات برخواسته از همان نفس چموشی است که تربیت نشده و انسان را پیوسته به زمین می زند .

دین اسلام یک شریعت الهی بی نظیر است چون در همه موارد حتی جزئی ترین مسائل زندگی دستور دارد.

از قبل از تولد انسان تا پس از مرگ دستور دارد. در دستورات شریعت الهی تربیت انسان از قبل از تولد او شروع می شود . چرا که خداوند است که انسان را می شناسد و ابعاد وجودی او باخبر است . اوست که ظاهر دستوراتش مطابق با باطن و قوانین عالم معناست.